Clementine, sinirle telefonu karşıdakinin yüzüne kapatmıştı.Ne demek "araç bozuldu"? Clementine, 2 hafta önce o malların parasını vermişti.Bugün alıcılar geliyordu ve kıyafetlerin yarısı yoktu.Yoktu denemez vardı, fakat şehrin diğer ucunda bir aracın içinde hapsolmuş şekilde.Clementine, sinirden olduğu yerde titriyordu.Ayağıyla yanındaki boş koliye sert bir tekme savurdu.Şimdi görüşmeyi iptal etmesi gerekecekti fakat görüşmeyi yapacakları firma çok kaliteliydi ve bir kez ertelerse bir daha onlarla sokakta bile karşılaşamayacağını da çok iyi biliyordu.Ama o lanet nakliye şirketi yüzünden ertelemek ve kariyerini yerle bir etmek zorundaydı.Clementine, olduğu yerde yırtınırken içeri giren uzun boylu, sarışın adamı farketmemişti.Adam "Clementine, ne bu sinir?" deyince Clementine korkarak hızla konuşan adama bakmıştı."Lanet olsun James, bir kere de kapıyı çalıp girsen!" diyerek inledi.James'in kapıyı çalmak gibi bir alışkanlığı hiçbir zaman olmamıştı.James her zaman rahattı ve insanları da kendi gibi sandığından hakarete uğrayınca hep şaşırırdı.James kısık bir sesle "Sadece, nakliye şirketinin bugün gelemeyeceğini söylemek istemiştim", dedi.Clementine, zaten bunu ne yazık ki biliyordu."Seni gerizekalı neden böyle yırtınıyorum sanıyorsun?" diye sordu ukala bir tavırla Clementine.James, omzunu silkti ve hızlı adımlarla odadan uzaklaştı.Clementine, belki de fazla ağır konuşmuştu.Fakat James'le 2 yıldır arkadaştılar ve James'in, sinirlendiğinde Clementine'ın yanına yaklaşılmayacağını bilmesi gerekiyordu. -ya da bu Clementine'ın kendini avutma şekliydi- Clementine, görüşmeyi ertelemek için telefonu eline aldı ve sert hareketlerle şirketin telefon numarasını yazmaya başladı.Clementine, bunları yaparken içinden nakliye şirketine lanet ediyordu.Birkaç denemenin ardından sonunda numarayı doğru bir şekilde yazabildi.Telefona çıkan kadın o kadar yavaş konuşuyordu ki Clementine neredeyse olduğu yerde bayılacaktı.Bilmemkim için bla bla..Bilmemne dairesi için bla bla..Clementine, görüşeceği bölümün numarasına bastıktan sonra beklemeye başladı.Anlaşılan, sıra vardı.Clementine'ın 5 dakika beklemeye bile tahammülü yoktu fakat beklemek zorundaydı.Sıra ona geldiğinde aşırı sinirine rağmen, endişeli bir ses tonuyla konuşmaya çalışarak -belki bu, şirketin, Clementine'ın bu görüşmeyi ne kadar istediğini anlamasına yardımcı olabilirdi- nakliye şirketiyle yaşadıkları sorunu anlattı.Telefondaki ses gayet sakin bir ses tonuyla bunun önemli olmadığını söyledi.Fakat en az 1 ay sonra yeni bir görüşme ayarlayabileceklerdi.Clementine, 1 ay sonra da görüşebileceklerinin verdiği rahatlamayla telefonu kapattı.Hiç yoktan iyidir diye düşündü.En azından görüşebileceklerdi.Clementine, az da olsa rahatlayarak, pencerenin yanına gitti.Şehre her zamanki görüntü hakimdi.Kar yağıyordu, trafik sıkışıktı ve çocuklar bu soğukta evlerinin bahçelerine çıkmış oyun oynuyorlardı.Clementine, şimdi o çocukların yerinde olmayı isteyerek iç geçirdi.Belki de çocukluğunun kıymetini bilememişti.Bunu düşünmesinin sebebi küçükken çok tembel olmasıydı.Arkadaşları, onu dışarı çağırdığında o her zaman bir bahane uydururdu.Daha oynayacak çok zamanının olduğunu düşünürdü.Fakat yanılmıştı ve şimdi sadece izlemekle yetiniyordu..
Ptsi Tem. 13, 2009 6:18 pm
